एका सुंदर, हिरव्यागार गावात चिंटू नावाचा एक गोड, उत्साही मुलगा राहत होता. चिंटूला नवीन गोष्टी शिकायला खूप आवडायचं. पण त्याला सगळ्यात जास्त आवडायचं, ते म्हणजे रात्रीच्या वेळी आकाशात चमकणाऱ्या चांदोबाला पाहायला!
चिंटूच्या घरासमोर एक मोठी आंब्याची बाग होती. रात्रीच्या जेवणानंतर चिंटू रोज आई-बाबांसोबत बागेत जायचा आणि आकाशाकडे पाहत बसायचा. "आई, तो चांदोबा तिथे एकटाच असतो का गं?" चिंटू नेहमी विचारायचा. "नाही बाळा," त्याची आई हसून सांगायची, "तो एकटा नसतो. तो सगळ्या जगाकडे पाहत असतो. तुला वाटलं तर तू त्याच्याशी बोलू शकतोस."
एके रात्री, पौर्णिमेच्या दिवशी, चांदोबा अगदी मोठा आणि तेजस्वी दिसत होता. चिंटू बागेत एकटाच बसला होता. त्याला आईचं वाक्य आठवलं. थोडं घाबरत, पण उत्सुकतेने त्याने हळूच विचारलं, “चांदोबा, तू खरंच माझ्याशी बोलू शकतोस का?”
आणि... काय आश्चर्य!
चांदोबा हसला, त्याची मोठी गोल कळी आणखीनच चमकली आणि एक गोड, शांत आवाज हवेत घुमला, “होय, माझ्या मित्रा चिंटू! मी तुझ्याशी बोलू शकतो. तू मला काय विचारणार आहेस?”
चिंटूच्या आनंदाला पारावार राहिला नाही. तो पटकन उठून उभा राहिला.
“चांदोबा, तू रोज रात्री आकाशात का येतोस? आणि तू इतका मोठा गोल आणि कधीकधी पातळ का दिसतोस?” चिंटूने एका दमात दोन प्रश्न विचारले.
चांदोबा मोठ्या प्रेमाने उत्तरला, "मी रात्री येतो, कारण दिवसा सूर्यदादाचं काम असतं. तो सगळ्यांना प्रकाश आणि ऊब देतो. मी रात्री येतो, जेव्हा सगळे प्राणी आणि माणसं शांतपणे झोपतात, तेव्हा त्यांच्यावर थंड, शांत प्रकाश टाकतो. मला पाहून सगळ्यांना छान, शांत झोप लागते."
मग त्याने आकार बदलायचं रहस्य सांगितलं, “मी रोज एकसारखा दिसत नाही, कारण मी पृथ्वीभोवती गोल फिरत असतो. तू जसं गोल फिरलास, तर कधी तुला माझा पूर्ण चेहरा (पौर्णिमा) दिसेल, तर कधी फक्त अर्धा भाग (अमावस्या). हे सगळं माझ्या फिरण्यावर अवलंबून असतं!”
चिंटूला हे ऐकून खूप मजा वाटली. तो म्हणाला, "वाह! तू तर किती हुशार आहेस चांदोबा! मला अजून एक गोष्ट सांग, तू वरून आमचं गाव पाहतोस, ते कसं दिसतं?"
चांदोबाने हळूच डोळे मिचकावले, "ओह! तुमचं गाव खूप सुंदर आहे. मला वरून तुमचं गाव एका छोट्या नक्षीदार दिव्याच्या पेटीसारखं दिसतं. घरांच्या खिडक्यांचे दिवे लुकलुकणारे दिसतात, जणू चिमण्या काजव्यांनी माळ तयार केली आहे. आणि तुझी आंब्याची बाग तर माझ्यासाठी एक मोठी, हिरवी, शांत गादी आहे!"
चांदोबा आणि चिंटूचं हे बोलणं काही मिनिटं चालू होतं. चांदोबाने त्याला दूरच्या तारे आणि ग्रहांबद्दल सांगितलं, त्यांच्या वेगाने फिरण्याबद्दल, आणि ते सगळे मिळून किती मोठे कुटुंब आहेत याबद्दल सांगितलं.
पण पहाट होण्याची वेळ झाली. चांदोबाचा प्रकाश हळूहळू कमी होऊ लागला.
"चिंटू बाळा," चांदोबाचा आवाज थोडा हळू झाला, “आता सूर्यदादाची वेळ झाली आहे. मी आता लवकरच झोपायला जाणार. पण तू काळजी करू नकोस. उद्या रात्री मी पुन्हा तुझ्या भेटीला येईन.”
चिंटूने आनंदाने हात हलवला आणि म्हणाला, “धन्यवाद चांदोबा! तुझ्यामुळे माझ्या रात्री खूप सुंदर झाल्या आहेत. मी वाट बघेन!”
दुसऱ्या दिवसापासून चिंटूने कधीही चांदोबाला 'एकटा' मानलं नाही. त्याला माहीत होतं, की आकाशातील तो गोलाकार मित्र रोज रात्री त्याच्याशी बोलण्यासाठी येणार आहे. जेव्हा त्याला अभ्यास करताना किंवा खेळताना कंटाळा यायचा, तेव्हा तो नुसता आकाशाकडे पाहायचा आणि चांदोबाचे रहस्य आठवून हसायचा.
त्या रात्रीपासून चिंटूला कळलं, की जगात काही गोष्टी अशा असतात, ज्या डोळ्यांना दिसत नाहीत, पण मनाने आणि प्रेमाने त्यांच्याशी बोलता येतं.
स्नेहा सुतार
