"अशी गेली तरी कुठे ही? एरवी कधीच अशी लांब जात नाही. नजरेच्या टप्प्यातच राहते नेहमी." छोटू दादा घाबराघुबरा झाला. पृथाला तर रडूच आलं.
"हरवली का रे आपली मंग? सापडेल ना रे ती?"
"सापडेल ग!" छोटू दादाने पृथाला समजावलं खरं पण त्याच्याही छातीत धडधडू लागलं होतं. यापूर्वी असं कधी झालं नव्हतं. आज नाही म्हणायला त्याचं मंगूकडे थोडं दुर्लक्षच झालं होतं. तो पृथाशी खेळण्यात गुंतला आणि...
त्याने सरळ पृथाला उचललं आणि आपल्या खांद्यावर बसवलं. "पृथा ताई, तू खांद्यावर बस माझ्या आणि उंचावरून बघ हो मंगू कुठे दिसते का ते! आता भरभर चालावं लागेल मंगूला शोधायला. रमत गमत चालून उपयोगाचं नाही."
पृथा सुद्धा शहाणी होती. या प्रसंगात आपण दादाला मदत करायला हवी. मुळीच त्रास देता कामा नये. हे तिला बरोब्बर समजलं. तिने अजिबात हट्ट केला नाही.
छोटू दादाने हातात एक मोठाली काठी घेतली आणि झपाझप पावलं टाकत तो मंगूला शोधायला लागला. चालता चालता तो सारखी तिला हाक मारत होता. "मंगूऽऽऽ ए.. मंगूऽऽऽ"
दुपार होत आलेली. उन्हं वाढत होती. माळरानंच ते! तुरळक एखादं मोठालं झाड होतं वाटेत. बाकी गवत आणि झुडपं! डोक्यावर सूर्य तळपत होता. छोटू दादाच्या अंगातून घामाच्या धारा वाहत होत्या. पृथा कावरीबावरी होऊन मंगूला इकडेतिकडे शोधत होती. पण नजरेच्या टप्प्यात कोणी म्हणजे कोणीसुद्धा दिसत नव्हतं. एखादा भटका कुत्रासुद्धा नाही की एखादं चुकलं माकलं पाखरूदेखील नाही. दोघेही आता बरंच अंतर चालून आले होते. दमले होते. बेंबीच्या देठापासून दोघंही मंगूला हाक मारत होते. मनातल्या मनात बाप्पाला साकडं घालत होते. "बाप्पा, आमची मंगू सापडू दे रे!" दोघांचाही धीर आता संपत चालला होता. चालत चालत दोघे माळरानाच्या अगदी दुसऱ्या टोकापर्यंत पोहोचले होते. आता मंगू सापडली नाही तर असंच मंगूशिवाय मागे फिरावं लागलं असतं. 'मग घरी जाऊन काय सांगायचं? काय म्हणतील आजी आजोबा? आणि मंगूचं काय? कुठे असेल ती? कुठे राहील? तिची काळजी कोण घेईल?' छोटू दादाचे डोळे सारखे भरून येत होते. तो मोठ्या कष्टाने डोळ्यातलं पाणी परतवत होता. जीवाच्या आकांताने मंगूला हाक मारत होता. पण आता त्याचा आवाज कापत होता. “मंगू... मंगेऽऽऽ... कुठे आहेस गं?”
इतक्यात कुठल्याशा झुडपामागून मंगूचा ओळखीचा “हम्मा... हम्मा...” असा आवाज आला. ती जणू मदतीसाठी बोलवत होती. मंगूचा आवाज ऐकतात छोटू दादाला किती बरं वाटलं कसं सांगणार? त्याच्या डोळ्यातून घळाघळा पाणी वाहू लागलं. "मंगे... मंगे... मी आलो. थांब! घाबरू नकोस."
छोटू दादाने पटकन पृथाला खांद्यावरून खाली उतरवलं आणि धावतच तो झुडपाजवळ गेला. पाहतो तो काय? मंगू एका काटेरी झुडपात अडकली होती. तिला बाहेरच पडता येत नव्हतं. काटे बोचत होते. छोटू दादाने आधी आपल्या हातातल्या काठीने झुडपाच्या काटेरी फांद्या दूर केल्या. काटेरी वेलीमध्ये मंगू गुरफटली होती. छोटू दादाने अलगद एक एक करत तिच्या भोवतीच्या काटेरी वेली तोडून टाकल्या. छोटू दादाने मायेने तिच्या डोक्यावरून हात फिरवला. तिनेही प्रेमाने छोटू दादाला चाटलं. जणू ती छोटू दादाला 'थँक्यू' म्हणत होती.
छोटू दादा म्हणाला, "माझं चुकलंच ग मंगू! खेळण्यात गुंग झालो आणि तू लांब गेलीस हे लक्षातच आलं नाही. आता पुन्हा असं नाही होणार हां!" पण पृथाने मात्र मंगूची चांगलीच हजेरी घेतली. "काय ग मंगे, आपण बाहेर गेलेलो असताना एकटीनेच फार लांब जाऊ नये, हे समजत नाही वाटतं तुला? मी आई-बाबांबरोबर बाहेर गेले की त्यांचा हात सोडून कधीही जात नाही. आणि तू कशी गेलीस मग एकटीच?"
“हो का? छान छान! फारच हुशार आहात आपण पृथाबाई, पण आता चला पटापट घरी. फार लांबपर्यंत जायचंय आणि उशीरही खूप झालाय. घरी वाट पाहत असतील सगळे.” छोटू दादा म्हणाला आणि मग तिथेही घराकडे परतले...
डाॅ. गौरी प्रभू
९०८२९०५०४५
