एका सुंदर गावात एक छोटीशी, गोड मुलगी राहत होती. तिचं नाव होतं चिऊताई. चिऊताई खूप प्रेमळ होती आणि तिला प्राणी खूप आवडायचे. तिच्या घरी तिची एक खास मैत्रीण होती - तिची पाळीव मांजर, मनी माऊ.
मनी माऊ दिसायला खूप छान होती. तिचं अंग पांढरं आणि मऊशार होतं, त्यावर तपकिरी पट्टे होते. तिचे डोळे हिरवेगार आणि चमकदार होते. मनी माऊ खूप हुशार आणि खेळकर होती. चिऊताई आणि मनी माऊ एकमेकींच्या खूप जवळ होत्या. त्या दोघी दिवसभर एकत्र खेळायच्या आणि एकमेकींना सोबत करायच्या. जिथे चिऊताई तिथे मनी माऊ, असे त्यांचे नाते होते.
सकाळ झाली की मनी माऊ चिऊताईला उठवायची. मग दोघी मिळून नाश्ता करायच्या. मनी माऊला दूध खूप आवडायचे. दिवसाचा मोठा भाग त्यांचा खेळण्यात जायचा. चिऊताई तिच्या खेळण्यांसोबत खेळायची आणि मनी माऊ तिच्याभोवती धावायची. त्या दोघी मिळून वेगवेगळे खेळ खेळत असत, ज्यामुळे त्यांचा दिवस आनंदात जायचा.
चिऊताईची एक खूप लाडकी बाहुली होती, जी तिला वाढदिवसाला बाबांनी दिली होती. त्या बाहुलीचे केस सोनेरी होते आणि तिने गुलाबी फ्रॉक घातला होता. चिऊताई त्या बाहुलीला 'परी' म्हणायची आणि तिला स्वतःजवळच ठेवायची. परी तिच्यासोबतच झोपायची आणि खेळायची.
एक दिवस, चिऊताई आणि मनी माऊ घराच्या दिवाणखान्यात खेळत होत्या. खेळता खेळता अचानक चिऊताईच्या हातून परी बाहुली खाली पडली. चिऊताईने पटकन पाहिले, पण बाहुली कुठेच दिसली नाही. तिने इकडे तिकडे, खुर्चीखाली पाहिले, पण परी सापडली नाही.
चिऊताई काळजीत पडली. तिने सोफ्याखाली, कपाटामागे सगळीकडे शोधले, पण तिची लाडकी परी बाहुली काही केल्या सापडेना. चिऊताईला खूप वाईट वाटले. तिच्या डोळ्यात पाणी आले आणि ती रडू लागली. "माझी परी हरवली!" असे म्हणत ती एका ठिकाणी बसली.
मनी माऊ हे सगळे पाहत होती. चिऊताई रडताना पाहून तिला खूप वाईट वाटले. ती लगेच चिऊताईजवळ गेली. तिने आपले मऊ अंग चिऊताईच्या पायांना घासले आणि हळूच "म्याऊ" असा आवाज काढला, जणू काही ती विचारत होती, "काय झालं माझ्या मैत्रिणी?"
चिऊताईने रडत रडत मनी माऊला सांगितले, "मनी माऊ, माझी परी बाहुली हरवली! मला ती कुठेच सापडत नाहीये!"
मनी माऊने चिऊताईचे बोलणे ऐकले. तिला समजले की तिची मैत्रीण दुःखात आहे. मनी माऊने आपल्या तीक्ष्ण डोळ्यांनी आणि वास घेण्याच्या शक्तीने दिवाणखान्यात शोधण्यास सुरुवात केली. ती प्रत्येक वस्तूजवळ जाऊन काहीतरी शोधत होती.
शोधता शोधता मनी माऊ सोफ्याजवळ थांबली. तिला सोफ्याखाली काहीतरी दिसले. तिने आपला पंजा वापरून त्या वस्तूला हळूच बाहेर ओढले.
आणि काय आश्चर्य! ती तर चिऊताईची लाडकी परी बाहुली होती! ती खेळताना सोफ्याखाली गेली होती.
मनी माऊने "म्याऊ!" असा आनंदाचा आवाज काढला. चिऊताईने आवाज ऐकला आणि पाहिले. सोफ्याखाली तिची परी बाहुली होती! तिचा चेहरा लगेच आनंदाने फुलला. तिने रडायचे थांबवले आणि धावत जाऊन बाहुली उचलली. तिने बाहुलीला घट्ट मिठी मारली.
मग ती मनी माऊकडे वळली. तिने मनी माऊला उचलून घेतले आणि प्रेमाने कवटाळले. "धन्यवाद, मनी माऊ! तू खरंच माझी खूप चांगली मैत्रीण आहेस. तुझ्यामुळेच माझी परी मला परत मिळाली!" ती म्हणाली.
मनी माऊने "म्याऊ" करून उत्तर दिले, जणू काही म्हणत आहे, "यात काय एवढे!"
त्या दिवसापासून चिऊताई आणि मनी माऊची मैत्री आणखी घट्ट झाली. चिऊताईला मनी माऊची खरी मैत्री जाणवली आणि त्या दोघी मिळून खूप आनंदाने राहू लागल्या.
स्नेहा सुतार
