एक खूप सुंदर, मोठ्ठं जंगल होतं. त्याचं नाव होतं 'आनंदवन'. तिथे एक छोटी, खूप गोड खार राहायची. तिचं नाव होतं चमकी. चमकी खूप उत्साही होती, म्हणजे ती सतत इकडून तिकडे धावत असायची. तिची शेपटी मऊ मऊ आणि डोळे एकदम चमचमणारे होते. पण चमकीला एक छोटी अडचण होती. तिला तिच्या रंगाची नेहमी लाज वाटायची.
आनंदवनात बघा, प्रत्येकाचा रंग किती छान! कासवदादा हिरवेगार, ससेभाऊ पांढरे, कोकिळाताई काळी आणि पोपट तर हिरवा आणि लाल! पण चमकीचा रंग होता फक्त फिकट तपकिरी. चमकीला वाटायचं, "बापरे! माझा रंग तर एकदम साधा आहे. मला कोणी बघणारच नाही."
एके दिवशी चमकी खूप दुःखी होऊन नदीजवळ बसली होती. तेवढ्यात एक म्हातारे, खूप हुशार घुबड आजोबा आले.
"काय ग बाळा चमकी? का रुसलीस?" आजोबांनी विचारले.
चमकी म्हणाली, "आजोबा, माझा रंग बघा ना! किती साधा आहे! मला वाटतं, मी कोणी खास नाहीये."
घुबड आजोबा हसले आणि म्हणाले, "चमकी, तुला एक गुपित सांगू? या जंगलात एक जादुई इंद्रधनुष्य आहे. तो पूल फक्त अशाच प्राण्याला दिसतो, ज्याला स्वतःचा रंग आवडतो. जर तू स्वतःवर आणि तुझ्या रंगावर प्रेम केलं ना, तर तुला तो इंद्रधनुष्य दिसेल आणि तो तुला एक खास भेट देईल!"
चमकीला खूप मज्जा वाटली. तिने लगेच ठरवलं, "आजपासून मी माझ्या रंगावर प्रेम करणार!"
दुसऱ्या दिवसापासून चमकीने धावपळ सुरू केली. ती खूप खूप आनंदी झाली. तिने तिच्या जास्तीच्या उत्साहाने सगळ्यांना मदत करायला सुरुवात केली. ती उंच झाडांवर चढायची आणि वादळात खाली पडलेली पक्षाची अंडी परत घरट्यात ठेवायची. मुंगीचे घर पाण्यातून वाहत आले, तर तिने लगेच सुरक्षित जागी नेले. सशाला अंधारात गाजर सापडत नसायचं, तेव्हा चमकी वास घेऊन लगेच गाजर शोधून द्यायची.
आता सगळे प्राणी तिच्या रंगाकडे बघायचेच नाहीत. ते फक्त तिच्या मदतीच्या कामाकडे बघायचे. सगळे म्हणायचे, "चमकी आहे ना, मग काम लगेच होणार!"
एक दिवस छान पाऊस पडला आणि थांबला. चमकी झाडाच्या उंच फांदीवर बसून होती. तिला आता तिचा साधा रंग खूप आवडायला लागला होता, कारण या रंगानेच तिला धावायला मदत केली होती.
आणि बघा! आकाशात सात रंगांचा एक मोठं, चमकदार इंद्रधनुष्य आलं! ते जमिनीला टेकलं होतं!
इंद्रधनुष्याखाली एक छोटी चमचमती पेटी ठेवलेली होती. चमकी धावत गेली. तिने पेटी उघडली. आत दागिने नव्हते, चॉकलेट्स नव्हते, तर एक सुंदर आरसा होता.
चमकीने आरशात पाहिले. तिला तिचा फिकट तपकिरी रंग दिसला, पण आता तो साधा दिसत नव्हता. तिच्या मदतीच्या कामामुळे आणि तिच्या चेहऱ्यावर आलेल्या आनंदामुळे तिचा रंग खूप सुंदर दिसत होता!
तेव्हा घुबड आजोबा आले, "चमकी, हा आरसा बघ. हीच तुझी सर्वात सुंदर भेट आहे. बाहेरचा रंग महत्त्वाचा नसतो. तू किती छान मदत करतेस, किती गोड आहेस... हेच तुझं खरं सौंदर्य आहे!"
चमकीला खूप खूप आनंद झाला. तिने आरसा पेटीत ठेवला आणि तिचा फिकट तपकिरी रंग अभिमानाने घेऊन ती आनंदवनात धावू लागली.
मुलांनो, तात्पर्य काय? आपले रूप कसेही असले, तरी आपले मन आणि काम सुंदर असले पाहिजे. तुम्ही जगात जी चांगली कामे करता, तेच तुमचे खरे सौंदर्य असते!
स्नेहा सुतार
