छोटू दादा आणि मंगुच्या अंघोळीचा कार्यक्रम संपला की आजोबा मंगु गाईचं दूध काढतात. मंगु इतर कुण्णा कुण्णा कडून दूध काढून घेत नाही. छोटू दादाकडून सुद्धा नाही. एक दोनदा छोटू दादाने तसा प्रयत्न केला होता, पण मंगु मुळी रुसूनच बसली. दूध नाही म्हणजे नाहीच दिलं तिने!
कधी कधी आजोबांना कामानिमित्त बाहेर जायचं असलं किंवा आजोबांना बरं वाटत नसलं तर आजी जाते मंगुकडे दुधाचं भांडं घेऊन. तिच्या डोक्यावरून, पाठीवरून हात फिरवून तिला समजावते. "शहाणी ती बाय माझी! बरं वाटत नाहीये ना आजोबांना? त्यांना बरं वाटलं की येतील हां ते! आज मला काढू देशील ना दूध?"
पण छे! मंगु हट्टीच भारी! ती मान दुसऱ्याच बाजूला फिरवून आपली नाराजी व्यक्त करते. मग काय? आजी आपली काढते नाकदुऱ्या! "असं काय ग मंगू ! ऐकशील ना माझं? आजचा दिवस मला दूध काढू दे की .." असं हजार वेळा विनवल्यावर मग कुठे मंगु तयार होते आणि आजीला दूध काढू देते.
आजही आजोबांनीच मंगुचं दूध काढलं. आजोबा मंगुचं दूध काढतात तेव्हा छोटू दादा बासरी वाजवतो. गंमत माहीत आहे? त्याला कुण्णी म्हणजे कुण्णीसुद्धा बासरी वाजवायला शिकवलं नाही. आजोबांनी त्याला बासरी आणून दिली आणि तो सरळ वाजवायलाच लागला! सुरेख आणि सुरेल......
मंगु तर अगदी तल्लीन होऊन त्याची बासरी ऐकते. तो असा बासरी वाजवू लागला की आजी त्याला 'कृष्णा' म्हणते. "कृष्णच आहे गं बाई माझा तो! बासरी वाजवतो, गाई गुरांत रमतो... " आजी असं छोटू दादाचं कौतुक करू लागली म्हणजे पृथाला वाटतं आपणही वाजवावी अशी मंजुळ बासरी! एकदा तिने छोटू दादाकडून बासरी घेऊन वाजवायचा प्रयत्नही केला होता. कसलं काय नी कसलं काय! नुसता पॉम पें पें... असा कर्कश्श आवाज निघाला त्यातून! हा छोटू दादा करतो तरी काय जादू? या बासरीतून सुंदर सुंदर सूर येतात तरी कसे? पृथाला काही समजायचं नाही. एकूणच तिने त्या बासरीचा नाद सोडून दिला होता.
आजोबांनी गाईचं दूध काढलं आणि आजीने ते गाळून, छान तापवलं. मग पृथाला प्यायला दिलं. आईने गरमागरम पोळी, उन उन दुधात कुस्करली आणि पृथाला भरवली. पृथाने देखील अजिबात कटकट न करता सगळा खाऊ पटापट संपवला. का माहीत आहे? आज जायचं होतं ना तिला छोटू दादा व मंगु सोबत माळरानावर!
सगळी तयारी करून पृथाने गुणी बाळासारखं बाबाला विचारलं, "बाबा मग मी जाऊ ना छोटू दादा व मंगुसोबत कुरणात?"
"होऽऽ जा की! पण त्रास नको हां देऊ दादाला! मुळीच भांडायचं नाही आणि सारखं सारखं उचलून घ्यायला सांगायचं नाही. चालशील ना स्वतः स्वतः?" बाबा म्हणाला.
"आणि छोटू, उन्हं खूप चढायच्या आत या रे परत. फार उशीर नका करू." बाबांनी छोटू दादाला बजावलं.
"झेपेल ना तुला पृथाला सांभाळायला?" बाबाने पुन्हा छोटू दादाला विचारलं, तशी पृथा आपलं एवढ्ढुसं नाक फुगवून, कमरेवर हात ठेवून, म्हणते कशी- "मला काही सांभाळावं लागत नाही आता! मोठी झाले आहे मी! सांभाळायला मी काय कुक्कुलं बाळ आहे का?" सारे जणं हसले.
" कसं ग, माझं मोठ्ठं बाळ ते!" असं म्हणून आईने पृथाचा गोड गोड पापा घेतला.
डोक्यावर हॅट, पाठीला मिकी माऊसची पृथाची आवडीची बॅग, बॅगेत पाण्याची बाटली, अशा थाटात पृथा, छोटू दादाचा हात धरून टूण टूण उड्या मारत निघाली माळरानात....
डाॅ. गौरी प्रभू
