एक होती चिमणी. तिचं नाव चिनू. चिनू खूप गोड होती, पण तिला एक सवय होती – ती कधीच आपलं अन्न पूर्ण खात नसे. आई कितीही समजावून सांगायची, “चिनू बाळा, अन्न वाया घालवू नये. भूक लागल्यावर खायला काहीच मिळणार नाही.” पण चिनू ऐकायची नाही. ती खेळात रमून जायची आणि अर्धवट जेवण सोडून द्यायची.
एके दिवशी चिनू खेळत खेळत खूप दूर गेली. तिला खूप भूक लागली. पोटात कावकाव करायला लागली. तिने इकडे-तिकडे पाहिलं, पण तिला खाण्यासाठी काहीच मिळालं नाही. नेहमी तिच्या आई-बाबांना जेवण शोधताना ती पाहत होती, पण आज तिला एकटीला काहीच गवसलं नाही.
चिनू खूप रडली. तिला आठवलं, "आई नेहमी म्हणायची, अन्न वाया घालवू नये. आज जर मी घरातलं अन्न वाया घालवलं नसतं तर मला थोडं तरी मिळालं असतं." तिला खूप पश्चाताप झाला.
तिने ठरवलं, आज काहीही झालं तरी भूकेने तळमळत का होईना, घरी जाऊनच खायचं. ती दमून भागून घराकडे परत निघाली. उडताना तिचे छोटे छोटे पंख दुखायला लागले. शेवटी ती कशीबशी घरट्याकडे पोहोचली.
घरात पोहोचल्यावर तिने पाहिलं तर, तिची आई धान्याचे दाणे जमवून ठेवले होते. चिनूला पाहून आई म्हणाली, "आली माझी चिनू! बघ, आज तुझ्यासाठी मी किती दाणे आणले आहेत. चल, खाऊन घे."
चिनूने ते दाणे पहिले. तिला खूप भूक लागली होती. पण आता तिला आपल्या चुकीची जाणीव झाली होती.
चिनू म्हणाली, "आई, मला माफ कर. मी आजवर खूप अन्न वाया घालवलं. मला आज भूक लागल्यावर कळलं, अन्नाची किंमत काय असते ते. आज मी ठरवलं आहे की, आजपासून मी कधीच अन्न वाया घालवणार नाही."
आईने चिनूला जवळ घेतलं आणि म्हणाली, "शाब्बास माझ्या बाळा! आज तुला स्वतःलाच याची जाणीव झाली, हे खूप महत्त्वाचं आहे. आता खा हा दाणे पोटभर."
चिनूने तो धान्याचे दाणे एका क्षणात खाऊन टाकले. तिला खूप आनंद झाला. ते दाणे तिला खूप चविष्ट लागले. कारण तिला आज अन्नाची खरी किंमत कळली होती.
त्या दिवसापासून चिनू कधीच अन्न वाया घालवत नसे. ती ताटात जेवढं घ्यायची, तेवढं पूर्ण खायची. तिने आपल्या इतर मित्र-मैत्रिणींनाही सांगितलं, "अन्न वाया घालवू नका. अन्न खूप महत्त्वाचं आहे."
तात्पर्य: अन्न हे पूर्णब्रह्म आहे. ते कधीही वाया घालवू नये. जेवढं पाहिजे तेवढंच घ्या आणि पूर्ण खा. कारण या जगात असे अनेकजण आहेत, ज्यांना एकवेळेचं जेवणही मिळत नाही.
- स्नेहा सुतार
