एका काळोख्या, शांत रात्री आकाशात छोटू नावाचं एक गोड चांदणं होतं. छोटू इतर चांदण्यांसोबत चमकायचा, पण त्याला नेहमी एक गोष्ट खटकायची. इतर चांदण्या छोट्या-छोट्या गटात राहायच्या आणि एकत्र अधिक तेजस्वी दिसायच्या. पण छोटूचा स्वभाव थोडासा एकलकोंडा होता.
"मला कुण्णाचीच गरज नाही," तो मनात म्हणायचा. "मी एकटाच खूप चमकू शकतो."
छोटू इतर चांदण्यांपासून लांब राहायचा. तो स्वतःच्या तेजाने इतका मग्न होता की त्याने कोणाशीही बोलणं किंवा कोणासोबत चमकायचं थांबवलं होतं. त्यामुळे छोटूचा प्रकाश हळूहळू फिका पडू लागला आणि तो एकटा पडला. छोटूच्या गटातलं 'पिलू' नावाचं एक लहान चांदणं होतं, जे रोज छोटूकडे यायचं आणि म्हणायचं, "छोटूदादा, चल ना! एकत्र चमकुया. आई नेहमी सांगायची, “एकत्र चमकायची मजा काही औरच असते." पण छोटू नेहमी त्याला टाळायचा आणि एकटंच राहणं पसंत करायचा.
हळूहळू मात्र या एकटेपणामुळे छोटूचा प्रकाश तर कमी झालाच, पण त्याला रात्रीच्या शांततेत खूप भीती वाटायला लागली. जेव्हा जोरदार हवा यायची किंवा ढगांची गर्दी जमायची, तेव्हा छोटू थरथर कापायचा. दुसऱ्या बाजूला, इतर चांदण्यांचे गट मात्र एकत्र राहून, ढगांना भेदून किंवा वाऱ्याला सामोरे जाऊनही न घाबरता चमकायचे.
एक दिवस, आकाशातील सर्वात मोठे, सर्वात तेजस्वी मित्र चंदामामा छोटूजवळ आले. चंदामामाने स्मितहास्य केलं आणि म्हणाले, "बाळा छोटू, तू इतका उदास आणि फिका का दिसत आहेस? तुझं तेज कुठे गेलं?"
छोटूने रडवेला होऊन उत्तर दिलं, "चंदामामा, मला वाटलं की मी एकटाच खूप चमकू शकतो. पण जेव्हा मी एकटा राहू लागलो, तेव्हा माझा प्रकाश कमी झाला आणि मला खूप एकटं वाटू लागलं. रात्री मला खूप भीतीसुद्धा वाटते."
चंदामामाने छोटूच्या डोक्यावरून मायेने हात फिरवला आणि म्हणाला, "छोटू, लक्षात ठेव, तुझ्यामध्ये खूप तेज आहे पण जगात काही गोष्टी अशा आहेत ज्या एकट्याने नाही, तर एकत्रितपणे केल्यावरच अधिक सुंदर दिसतात. चांदण्यांचे सौंदर्य त्यांच्या एकजुटीत आहे. जेव्हा तुम्ही सगळे एकत्र चमकाल, तेव्हाच तुमचे तेज जगभर पसरेल. एकट्या चांदण्याला पाहून लोक लगेच विसरून जातात, पण हजारो चांदण्यांचा समूह बघून ते आनंदी होतात. यालाच सामूहिक शक्ती म्हणतात, बाळा. आणि मैत्री म्हणजे फक्त एकत्र चमकणं नाही, तर संकटात एकमेकांना आधार देणं असतं."
चंदामामाचा सल्ला ऐकून छोटूला त्याची चूक कळून आली. त्याला जाणवलं की जेव्हा त्याला भीती वाटत होती, तेव्हा जर त्याचे मित्र सोबत असते, तर त्याला नक्कीच धीर मिळाला असता. तो लगेच धावत गेला आणि इतर चांदण्यांच्या गटात सामील झाला.
"मला माफ करा, मित्रांनो," छोटू म्हणाला. "माझी खूप मोठी चूक झाली. मी तुमच्यासोबत चमकायला तयार आहे! मला तुमच्या मदतीची आणि मैत्रीची गरज आहे."
छोट्या पिलूने आनंदाने उडी मारली. इतर चांदण्यांनी त्याचं आनंदानं स्वागत केलं. छोटू आणि त्याच्या मित्रांनी पुन्हा एकदा एकत्र चमकायला सुरुवात केली. जेव्हा सगळ्या चांदण्यांनी एकत्र मिळून प्रकाश टाकला, तेव्हा त्यांचं तेज दहापट वाढलं! त्यांचं चमकणं पृथ्वीवरील मुलांच्या डोळ्यात आनंद घेऊन आलं.
त्या रात्रीपासून, छोटूने कधीच एकटं राहण्याचा विचार केला नाही. तो सगळ्यांशी मिळून-मिसळून राहायचा. जेव्हा कधी एखादं नवीन चांदणं आकाशात यायचं, तेव्हा छोटूच त्याला सर्वात आधी गटात सामील करून घ्यायचा. छोटू आता केवळ एक चमकणारं चांदणं नव्हतं, तर तो त्यांच्या गटाचा सर्वात चांगला मित्र आणि आधार बनला होता.
एकजूट आणि मैत्रीमध्ये खूप शक्ती असते. आपण एकट्याने जेवढे काम करू शकतो, त्यापेक्षा जास्त आणि चांगले काम सगळ्यांसोबत मिळून करू शकतो. म्हणून नेहमी आपल्या मित्रांसोबत प्रेमाने आणि एकजुटीने राहायला हवे.
